In the Footsteps of the Dutch Sailors - deel 4

Door Lo Liebregts

Dinsdag ochtend, 17 april 2012. Vandaag mogen we rustig uitslapen want we starten deze dag in de plaats Oita waar we ook overnachten. Pas om acht uur kom ik onze vrienden in de ontbijtzaal tegen. Zonder te haasten komen we om negen uur bij het station aan waar weer verschillende wandelaars op ons wachten. Er volgen weer wat toespraakjes waar we zelf ook aan mee doen en de voorbereiding wordt weer afgesloten met een gymnastieklesje. Niemand kijkt daar vreemd van op. Het is de normaalste zaak van de wereld dat er ergens een groepje aan het gymnastieken is. Daarna gaan we dan op pad en Hans mag weer voorop lopen.

Afbeelding 1: Onze ochtend gymnastiek

We gaan weer door de overdekte winkel galerij en slaan dan ergens links af zodat we op de juiste route komen. Vandaag gaan we dus van Oita naar Yokoku.  Het is stralend mooi weer en het duurt niet lang eer dat we langs de kust aan het wandelen zijn. We volgen zoveel mogelijk de kustlijn en daarbij proberen we de hoofdweg zoveel mogelijk te volgen. Omdat we langs de rechterkant bijna steeds vrij zicht hebben, kunnen we ook zien waar we uiteindelijk naar toe moeten. Het parkoers van vandaag is bijna de gehele baai langs. We zijn dus vertrokken vanuit Oita en de volgende plaats die we aandoen in Beppu. Voordat we dat bereikt hebben zijn we wel eerst langs de ‘Apenberg’ aan de linkerkant en het aquarium en het apenhuis aan de rechterkant voorbij gegaan. We zijn vandaag met een groep van tweeëntwintig personen en onderweg komen we veel openbare toiletten tegen. Bij elk van die gelegenheden is wel iemand die daar gebruik van wil maken. Dit zorgt er voor dat het tempo er naar mijn idee wel van te lijden heeft. Ongeveer halverwege, we zijn dan in de stad Beppu kopen we onze lunch bij een convenience store en even later lunchen we in een park dat ook hier en daar wat schaduw biedt. Nadat we onze lunch gebruikt hebben gaan we weer op stap.

Nu is Beppu heel erg bekend onder de kenners als plaats met heel veel spa baden. Oftewel warm water baden. Maar daarnaast hebben ze ook heet zand baden. In dat geval wordt je gekleed in een speciaal tenue en dan ondergegraven met warm zand. Als je daar dan ligt met alleen het koppie boven de grond dan blijkt dat het erg warm is zodat je gaat transpireren als in een sauna. We hebben er zelf geen tijd voor gehad maar het lijkt me zeker de moeite waard om daarvoor eens terug te komen.

Afbeelding 2: Een warm zand bad

Wij proberen ons aan het tijdschema te houden dus gaan wij verder langs de kade in de richting van Yokoku. Na verschillende sanitaire stops komen we uiteindelijk slechts een kwartier achter op schema bij het station. Er is hier weinig ruimte, van een stationsplein is duidelijk geen sprake. De treinkaartjes automaat is nauwelijks drie stoeptegels vanaf de trottoirband. Het kost dus best wel wat moeite om een groepsfoto te maken en achteraf is gebleken dat niet iedereen er op staat. Wij Nederlanders proberen toch van iedereen persoonlijk afscheid te nemen en dat wordt door onze medewandelaars best wel gewaardeerd. Lezers die willen weten waar we nu eigenlijk precies aan het wandelen zijn kunnen dit het beste zien door de plaatsnamen in te tikken in Google Earth.

Volgens plan zouden we deze middag met de trein weer terug naar Oita gaan. Maar onze begeleider komt langs Oita en geeft ons een lift. Mooier kan je het haast niet hebben en tijdens die rit blijkt dat hij bijna onze gelopen route terugrijdt. Hij rijdt lekker door maar het duurt toch minstens 45 minuten eer hij bij ons hotel is. Ons dat realiserend, voelen we ons best wel flink dat we die afstand vandaag maar weer gedaan hebben.

Voor het diner laten we vanavond de keuze helemaal over aan Masaji-san. Die is in deze stad niet echt bekend maar hij kan behoorlijk goed Japanse karakters lezen. Dit heeft tot gevolg dat we dit keer in een echt Japans restaurantje terecht komen waar wij zelf nooit naar binnen zouden gaan. Op de menulijst staat niet een woord dat wij kunnen lezen. Zelfs de prijzen staan in het Japans. Maar wij hebben Masaji-san bij ons en ondanks dat zijn kennis van de Engelse taal ‘below basic’ is kan hij ons best wel duidelijk maken wat hij voor ons kan bestellen. Het is weer eens genieten en voldaan gaan we weer terug naar ons hotel.

Vanaf nu wordt het werken geblazen. Per kamer is er iemand de klos om de was te doen. Morgen gaan we verhuizen en we willen immers alles schoon inpakken. Hans is van de ene kamer de wasbaas en ik van de andere. Gelukkig is er direct naast de wasserette (in het hotel) een gelegenheid om via WiFi te internetten dus zitten Hans en ik tegenover elkaar aan de nieuwsbrieven te werken.

Helaas zal het niet lukken om de nieuwsbrief deze dag nog te versturen. Bijkomende handicap is dat we morgen in een tempel overnachten waar geen internet verbinding aanwezig is. Dat wil dus zeggen dat we even moeten wachten  met het verzenden van deze nieuwsbrief. Maar dat geeft ons in die tempel wel wat meer gelegenheid om de atmosfeer op te snuiven. Tot na de tempelnacht.

Woensdag 18 april 2012. We worden mooi op tijd wakker in het Toyoko Inn hotel. Dat mag ook wel want vandaag is het weer een verhuisdag. Gelukkig wordt onze bagage door een supporter opgehaald en hebben we er verder weinig tot geen omkijken naar. Het zou mooi zijn als dat op elke verhuisdag zo zou zijn maar dat zal niet het geval zijn. Vandaag hebben we niet erg veel medewandelaars maar wel drie mensen die met een auto meerijden. Wij vinden het een beetje overdreven maar het zal wel goed zijn. Een van de chauffeurs is ook de vrijwilliger die onze bagage in zijn wagen heeft.

We gaan de stadje Yokoku uit en nauwelijks buiten de bebouwde kom krijgen we een lang vals plat. Zoals wij het tevoren bekeken hebben moet het vandaag een bergroute worden. Na die lange helling gaat het dan weer rustig aan naar beneden. Plotseling zie ik aan de rechterkant van de weg een vreemd huis. Het lijkt wel in de Duitse stijl. Als we naderbij komen blijkt het een sprookjeskasteel te zijn van een of ander pretpark.

Afbeelding 3: Het sprookjeskasteel

We komen in een gemeente terecht genaamd Yamaga en aan het begin staat een bord met een, naar ons idee, Nederlandse molen. Even later ontdek ik het putdeksel waarop ook een molen en een nieuwsgierig kijkende koe staat afgebeeld. Dit doet ons toch even aan ons thuisland denken.

Afbeelding 4: Het putdeksel van Yamaga met lachende koeien

Als we zo'n zeventien kilometer gewandeld hebben worden we over drie auto's verdeeld en is ons direct duidelijk waarom die mensen met de auto waren gekomen. Het wandelen voor vandaag zit er op is hun oordeel. Nu is het tijd voor sightseeing. En dat zullen we merken. Met een behoorlijke snelheid rijden we van de ene tempel naar de andere. Dikwijls moeten we daarbij hoge trappen klimmen en dan profiteren we wel degelijk van onze conditie. Hoewel ... soms staat Masaji-san uitdagend boven aan een trap op mij te wachten.

Afbeelding 5: Masaji-san staat op mij te wachten

Zo'n klim wordt dan weer rijkelijk beloond als we aan het einde van zo'n klim enkele boeddha’s uitgehouwen in een rotswand zien.

Afbeelding 6: In de rotswand uitgehouwen boeddha’s

En zo gaan we van de ene tempel naar de andere totdat we bij de Monjusenji tempel uitkomen. Hier hebben we drie jaar geleden ook een overnachting gehad en daar hebben we nog steeds prettige herinneringen aan. Ook nu worden we hartelijk begroet door de opperpriester en zijn vrouw. Deze nacht zijn we met zeven man. De vier hoofdwandelaars en de drie chauffeurs. We slapen op de tatami vloer. Tatami is een vloerdeel dat ongeveer vier centimeters dik is met een buitenlaag van een soort riet. Daarbovenop komt dan een dun matrasje en verder een dekbed en een kussen. Het klinkt mogelijk wat primitief maar wij zullen er heerlijk op slapen. Maar zover is het nog niet. Eerst mogen we om zes uur de grote bel luiden. Iedereen uit onze groep komt aan de beurt en het aantal   keren dat de bel klinkt is niet van belang. Daarop aansluitend krijgen we een diner. Omdat boeddhisten geen leven doden om zelf te leven, wordt het een vegetarische maaltijd. En wat voor een. Om de vingers bij af te likken. En er zijn wel zoveel verschillende gerechten dat we het bijna niet op kunnen krijgen.

Afbeelding 7: De twee zestig jarigen vieren hun Kanreki

Aan het einde van de maaltijd zijn er enkele bedank ceremonies. Dat is nu eenmaal iets wat bij de Japanse cultuur thuis hoort. En dan gebeurt er iets bijzonders. Dit jaar worden zowel Jacques als Hans zestig jaar. Nu is het in de Japanse cultuur zo dat als iemand zestig wordt dat hij geheel in het rood gekleed wordt. Daarvoor zijn dan ook speciale cadeau dozen met deze kleding. Zoals een hoed, een jasje een handdoek en een (Japans model) onderbroek. Het toeval (?) wil dat ik zelf drie jaar geleden in deze zelfde tempel ook mijn zestig jarige ceremonie gevierd heb. De Japanse naam voor deze bijzondere viering is “Kanreki”.

Voordat we naar bed gaan krijgen we nog  een video te zien over een pelgrimstocht hier in de omgeving die slechts een keer in de tien jaar gehouden wordt. Deze nacht slapen we heerlijk op onze tatami.

Donderdag 19 april 2012. Om vijf uur in de morgen zijn onze Japanse vrienden al aan het rommelen. Wij Nederlanders wachten nog een uurtje maar dan worden we tot spoed gemaand omdat we in de hoofdtempel worden verwacht waar ter onzer ere een vuurceremonie gehouden wordt.

Afbeelding 8: De vuurceremonie ter onzer ere

We zitten in een donkere tempel en de monnik begint te bidden en op een trommel te slaan. Na een tijdje steekt hij een vuurtje aan en dat wordt uiteindelijk een flinke brand. Het is indrukwekkend en het zou ook voor onze gezondheid goed moeten zijn. Als de brandstapel bijna op is wordt de ceremonie beëindigd en gaan we weer naar de hoofdtempel voor het ontbijt. Ook nu is het weer een flinke vegetarische maaltijd. Na die maaltijd nemen we afscheid van de hoofdpriester en gaan we naar buiten om de berg meteen achter de tempel te beklimmen. Zowel Jacques als ik hebben last van hoogtevrees en haken op tijd af. Slechts drie mensen van onze groep bereiken de top. Als zij na de afdaling weer bij ons zijn vertrekken we met een auto naar een plaats waar ook onze andere medewandelaars zijn. We starten onze wandeling maar we merken dat onze begeleiders totaal geen haast hebben. We komen in een straat terecht waar alles in de stijl van de jaren zestig is.

Afbeelding 9: Ook Japanse auto's uit de jaren zestig

We bezoeken haast elk winkeltje en daarna gaan we weer echt op stap. Reeds na ongeveer negen kilometer blijkt dat we ons dagdoel bereikt hebben. We zijn nu in de plaats Usa en we worden met onze bagage naar ons hotel in Nakatsu gebracht. We overnachten weer in een Toyoko Inn hotel en dit is een van de moderne hotels. Ook de kamers zijn net iets groter en comfortabeler.

Vrijdag 20 april 2012. Vandaag moeten we met de trein terug naar de plaats Usa. De trein vertrekt al om negen minuten voor zeven dus we moeten op tijd aan het ontbijt en daarna naar het station. Even snel een kaartje van 450 Yen en dan naar het perron. Als de trein het station binnen komt rollen zit hij overvol. Gelukkig moeten de meeste mensen er op dit station uit en vinden we alle vier een zitplaats. De rit duurt zesentwintig minuten en op het station staat al een dagwandelaarster op ons te wachten. Tegen de tijd dat het negen uur is zijn er zeven lokale wandelaars en met ons vieren zijn we met elf wandelaars. Een van de lokale wandelaars is onze gids en hij heeft een planning gemaakt in blokken van ongeveer vijf uren.

Afbeelding 10: Wandelen in de regen

Helaas regent het zachtjes maar net genoeg om nat van te worden. Bij de eerste de beste convenience store koop ik een inschuifbare paraplu. We maken een lekker tempo maar het landschap is erg eentonig. Het horizontale zicht is niet zo geweldig en we passeren alleen maar graanvelden en langs het voetpad staan erg veel bloemen.

Afbeelding 11: Het familie restaurant

We gebruiken onze lunch in een soort familie restaurant en na een uurtje zijn we weer op stap. Na ongeveer vier kilometer komen we bij de woning van onze gids aan. Zijn vrouw heeft in de tuin wat zitgelegenheid gemaakt en er staan zowel koude als warme thee klaar. We blijven hier ongeveer twintig minuten en dan gaan we weer op stap voor onze laatste etappe. Om precies kwart voor vier komen we bij het station van Nakatsu aan. We maken wat groepsfoto's en nemen afscheid van onze begeleiders. Morgen passeren we de prefectuurgrens en krijgen we ook andere begeleiders.

Afbeelding 12: Het putdeksel van de stad Nakatsu

In the Footsteps of the Dutch Sailors - deel 3

(Door Lo Liebregts)

Maandag ochtend 16 april 2012. Vandaag wordt het onze tweede wandeldag. Het valt ons niet moeilijk om op tijd wakker te worden. We stellen dan ook geen wekker meer. Rond kwart over zeven zitten we alle vier aan het ontbijt. Het is redelijk druk in de ontbijtafdeling van het hotel. Om acht uur vertrekken we naar het station en kopen een treinkaartje naar Kouzaki. Het kaartje kost 270 Yen ongeveer € 2,55. Daar kan je in Nederland geen treinkaartje voor kopen denk ik.

Even later zitten we in de trein en daar treffen we al een wandelaar aan die deze dag met ons mee gaat wandelen. Een half uur na vertrek komen we in Kouzaki aan en in de stationshal staan ook al een aantal mensen op ons te wachten. In totaal zijn we met zestien wandelaars en ook onze chauffeur Makoto Nagase, tevens voorzitter van de wandelbond van de provincie Oita. Er wordt weer een ceremonie gehouden die vermoedelijk dagelijks hetzelfde zal zijn. Nagase-san heet de wandelaars welkom en legt de gang van zaken uit. Daarna doet Masaji-san zijn praatje en als hij druk naar zijn papieren aan het zoeken is dan doen wij Nederlanders ook om beurten een groet aan de wandelaars. Voor dat er verder ook maar iets aan activiteiten gebeurd wordt er eerst gestretched. Er is altijd wel een wandelaar die hierbij de leiding krijgt of neemt en dan staan wij daar voor het station onze spieren op te rekken. Als we uiteindelijk van start gaan lopen alle wandelaars langs ons en geven een hand. Iets wat zij als typisch westers beschouwen en het daarom wel leuk vinden. Wij op onze beurt moeten er ook wel om lachen.

Hoewel het redelijk fris is duurt het niet lang dat dat de zweetdruppeltjes in de zon schitteren maar zodra je in de schaduw loopt dan is het toch behoorlijk koel. Er wordt die dag regen verwacht maar voorlopig ziet het er goed uit. Een van de wandelaars treedt op als gids en Hans mag naast hem lopen. We gaan over allerlei smalle weggetjes langs akkers en huizen.

Afbeelding 1: De weg wordt iets smaller

Dan wordt de weg een pad en dat pad wordt steeds smaller en steiler. Even later lopen we weer over een normale weg. De gids blijkt plaatselijk goed op de hoogte te zijn. Zodra we een 'conveniece store' tegen komen worden we aangeraden om de lunch aan te kopen. Zo'n drie kwartier later komen we in een park en daar houden we de lunchpauze. We hebben ook nog steeds van die mooie grote sinaasappels en die worden ruim uitgedeeld. Om kwart voor twaalf gaan we weer van start. En we gaan weer door verschillende woonwijken en akkers.

Afbeelding 2: We lopen langs verschillende woonwijken

Maar zo zoetjes aan lopen we wel steeds vaker in de bebouwde kom. We kruisen verschillende keren de spoorlijn en ook tel ik de bruggen over de rivieren die we kruisen. Ik heb namelijk in de trein een beetje opgelet en de rivieren geteld. De laatste rivier moet duidelijk herkenbaar zijn omdat die het breedst is van allen. Kort voor de finish wandelen we nog door een winkelcentrum. Het is ruim drie uur in de middag als we onze dagbestemming, het station van de stad Oita, bereiken. Daar worden natuurlijk weer staatsiefoto's gemaakt en afscheid genomen van onze sympathieke medewandelaars. Maar sommigen onder hen zullen we morgen weer terug zien.

Afbeelding 3: De groep bij aankomst in Oita nabij het station

Na ons diner maken we nog een korte avond wandeling door de stad. De meeste winkels zijn gesloten middels een rolluik. Hoofdzakelijk de eetgelegenheden zijn nog open. Ook wij gaan terug naar het hotel en onze kamers. Morgen is weer een dag.

In the Footsteps of the Dutch Sailors - deel 2

(Door Lo Liebregts)

Het is zaterdag 14 april 2012. Om zes uur gaat mijn wekker af in de eenpersoonskamer van het New Tamaya hotel in Usuki. Tijd om op te staan, om kwart voor zeven worden we aan de ontbijttafel verwacht. Iedereen heeft goed geslapen en we zitten voor het eerst deze reis aan een echt Japans ontbijt. Gelukkig wordt ons gevraagd hoe we ons ei willen eten. Wij laten het bakken, veel Japanners eten het echter rauw. Verder bestaat het ontbijt uit een kommetje rijst, kommetje met wat groenten, een stukje vis, wat Nori blaadjes (blaadjes zeewier), groene thee en een glas water. Wij voelen ons op ons gemak, het is weer net als drie jaren geleden.

Na het ontbijt krijgen we naar wens nog koffie of thee en dan moeten we ons gaan kleden voor de ceremonie die gaat plaatsvinden. De taxi wacht ons op om half acht. Die taxi brengt ons naar het haventje van Sashiu. Daar staan al wat mannen in zwart pak te wachten. Wij voegen ons bij de wachtenden totdat de groep ongeveer vijftien man groot is. Ook onze kennis uit Hirado, een plaats waar we later ook zullen komen, is onder de aanwezigen. We stappen op een bootje en varen naar het eilandje Kuroshima.

Het bootje vaart nog eens heen en weer zodat we met ongeveer dertig personen op het eilandje aanwezig zijn. Ook de televisie is daarbij aanwezig. Iemand van de lokale wandelorganisatie is de ceremonie meester en er vinden voor het monument verschillende toespraken plaats waaronder ook een door de plaatsvervangend Nederlands Ambassadeur Mevr. Trooster. Ook wij als de vier wandelaars worden geïntroduceerd en er vindt een bloemen legging plaats. Daarna worden nog wat beleefdheden uitgewisseld en vooral de fotosessie niet vergeten. Tot slot gaan we weer met het bootje over en stappen we in de auto van de wandel organisatie. Die brengt ons naar een plaatsje dat meer weg heeft van een binnenplaats. Daar moeten we wachten op iemand die zojuist ook bij de ceremonie aanwezig was. Die komt met een kruiwagen vol met grote sinaasappels aanlopen. Die zijn voor ons en morgen gaat hij ook een dagje met ons meewandelen. De man blijkt 77 jaar te zijn. Daarna gaan we met de auto verder naar de ruïnes van het kasteel van die plaats.

Afbeelding 1: Een van de dames in Kimono

Twee dames waarvan een in kimono en twee kinderen staan al op ons te wachten en geven ons een rondleiding door de ruïnes en ook door wat historische straatjes van Usuki. Een van de bijzondere dingen is een Torii waarop allemaal steentjes liggen. Omdat in Japan alles wel een reden heeft vraag ik daarna. De steentjes worden vanaf onder de Torii naar boven gegooid. Als het steentje dan op de Tori blijft liggen dan beloofd dat veel geluk in de toekomst. Het is geen spelletje wordt mij verzekerd maar een vorm van gebed.

Afbeelding 2: De steentjes op de Torii

Na deze interessante rondleiding nemen we weer afscheid en gaan met de auto naar een restaurant voor een lunch. Ook de lunch is op Japanse wijze. Wij gaan er van uit dat we deze reis erg weinig westers voedsel zullen eten. Het smaakt ons prima en na de maaltijd brengt de chauffeur ons naar het hotel. Dan wil hij even weten of de ‘Wheely’ ook in zijn wagen past met ons als passagiers er ook nog bij. Dat is een kwestie van uitproberen en dat blijkt te lukken. We nemen afscheid van hem en we zullen hem de volgende morgen om acht uur weer treffen om ons naar het startpunt van die dag te brengen. De rest van de middag brengen we door met administratie en het inpakken en in orde maken van de uitrusting.

Om zes uur is afgesproken voor het diner dat in het hotel zelf gebruikt gaat worden. Dat blijkt een combinatie van vis en kip in tempura te zijn. Tempura is een bereidingswijze die de Portugezen in Japan geïntroduceerd hebben. Dit is het dopen van vlees of groente in een dun beslag en dan het gerecht frituren. Na de maaltijd nemen we de volgende dag even door en daarna gaat ieder naar zijn kamer om de verslagen te maken.

Zondag 15 april 2012. Om zes uur gaat de wekker af maar dan sta ik al onder de douche. Vandaag wordt eindelijk de dag dat we echt gaan starten. Op zich niets bijzonders, het is immers een gewone wandeling van een en twintig kilometer. Maar het is ook een verhuisdag.

Om zeven uur zitten we gezamenlijk aan het ontbijt. Weer Japans en het smaakt weer prima. Na het ontbijt gaan we weer naar boven om onze bagage te halen. Onze chauffeur is inmiddels aanwezig en hij zal eerst mijn Wheely in de wagen willen hebben voordat de andere bagage er in gaat. Alles gaat voorspoedig. Precies op tijd vertrekken we naar ... het politie bureau. Masaji-san, onze Japanse wandelvriend, heeft gisteren ergens een witte tas achtergelaten en die is nu verdwenen. Hij doet daar nu aangifte van. Daarna gaan we weer naar de kade waarvandaan we gisteren naar het eiland gingen. Deze kade zal onze startplaats zijn en er staan al een aantal mensen die ons willen uitzwaaien en een zestal wil met ons meewandelen. Er zijn wat interviews door de schrijvende pers en er zijn ook een aantal belangstellenden die daar met een spel kolven aan het spelen zijn. Een oorspronkelijk Nederlands spel waarbij een bal met een soort lange hamer  naar een poortje wordt geslagen. Allen hebben belangstelling voor ons vertrek en ook een tolk van de afgelopen twee dagen had haar kinderen mee. Die zijn niet bij me weg te slaan en willen perse met mij mee lopen. Dat kon natuurlijk alleen maar tot de grens van het dorp, maar ze zijn hevig verontwaardigd dat ze niet verder mee mogen..

De sinaasappelboer is er ook maar die blijkt ook niet verder dan de dorpsgrens mee te gaan. Toch heel sympathiek van de oude baas. Eigenlijk is het een heel oud Japans gebruik dat als vrienden op reis gaan, deze tot aan de stadsgrens uitgeleide gedaan wordt.

Afbeelding 3: Even op de anderen wachten

We vervolgen onze weg die hoofdzakelijk langs een kustweg gaat. Grote gedeeltes zijn voorzien van een fiets/wandelpad waar we dan ook gretig gebruik van maken. Tegen etenstijd komen we weer bij een haven en daar worden we naar een supermarkt geleid om onze lunch in te slaan die we ergens anders, heerlijk in de buitenlucht, opeten. Inmiddels zijn we ruim over de helft van de afstand die we vandaag moeten overbruggen.

Afbeelding 4: Kersenbloesem langs de voormalige spoorbaan

We vervolgen onze weg en komen terecht op een voormalige spoorbaan die nu is omgebouwd tot fietser en wandelpad. Dit wandelt prima omdat we niet worden opgeschrikt door het verkeer. Langzaam raken we een beetje van de kust af en als we aan het einde van onze spoorbaan komen dan zijn we ineens binnen de bebouwde kom en zien we een bord op de weg die de richting aangeeft van het Kozaki station. Dat is onze eindbestemming van vandaag en het lijkt er op dan het nu een rechte weg is tot aan het station. Hans haalt mij in en vraagt of ik haast heb. Ik loop voorop en ga automatisch over op mijn eigen stap. Dat is voor de volgers niet zo leuk dus houdt ik even in. Het duurt niet lang eer we het station in zicht krijgen en als we daar eenmaal zijn is het tijd om onze medewandelaars te bedanken en tot eventueel een volgende keer. Onze chauffeur staat weer keurig te wachten en er wordt nog even een groepsfoto gemaakt. De medewandelaars gaan met de trein en onze chauffeur brengt ons naar de stad Oita naar het Toyoko Inn hotel niet ver van het station. Dat wordt ons onderdak voor de komende drie nachten.

In the footsteps of the Dutch sailors - deel 1

(Door Lo Liebregts)

Een vreemde titel voor een wandel artikel over een wandeltocht in Japan? Zo op het eerste gezicht misschien wel maar in de loop van de dagen zal een en ander wel duidelijk worden.

Het is nu dinsdag 10 april 2012 en we komen aan op het vliegveld van Beijing (Peking). De instapkaart voor onze vlucht naar Fukuoka hebben we al maar daarop staat geen Gate nummer. We vragen dus bij een Transit balie of zij dat ons kunnen vertellen omdat het ook niet op de borden staat. Er wordt met pen een Gate nummer geschreven dat achteraf niet juist blijkt te zijn en we worden door verwezen naar de immigratiedienst “Special line”.

Als we daar eindelijk aan de beurt zijn dan blijkt dat we een aankomstkaart in moeten vullen. We worden naar een tafeltje verwezen waar die kaarten liggen. Er zit ook een vertrekkaart aan vast dus wij vullen beide in en gaan weer in de rij staan. De beambte neemt de kaart in, scant het paspoort, tikt daarna nog eens ongeveer het hele paspoort over en zet tenslotte een stempel in het paspoort waarvan de aankomst en vertrekdatum hetzelfde is. Ik vind het best, we kunnen nu verder. Nu zoeken we de gate op waarvan we het nummer hebben gekregen. Als we daar in de buurt zijn blijkt het volgens de borden toch een ander nummer te zijn maar we zijn in de juiste richting. En we wachten dan ook totdat we in het vliegtuig naar Fukuoka (Japan) met als tussenstop Dalian kunnen stappen. Er gebeurt echter op het tijdstip van “boarden” niets dus vragen wij aan de balie naar de situatie. Ze spreekt geen Engels maar met wat goede wil begrijpen we dat het vertrek een uur is uitgesteld wegens de weersomstandigheden in Dalian. Verder krijgen we een lunchpakketje in onze handen en met een gebaar naar de wachtplaats zoeken we daar een plaatsje op. Als uiteindelijk het nieuwe tijdstip van vertrek weer bereikt is gebeurt er gewoon nog niets en passagiers lopen wat moedeloos heen en weer. Plotseling roept de dame iets in de Chinese taal en begint nerveus heen en weer te lopen. Aan de indeling van deze gate hebben we wel op kunnen maken dat we niet via een slurf maar met een bus naar het vliegtuig gaan. Nadat de grondstewardess twee bussen heeft kunnen regelen gaat alles vrij vlot. Zodra de piloot een “Go” gekregen heeft is er ook geen houden meer aan. Ook bij aankomst in Dalian heb ik de indruk dat hij de gang er in wil houden en heb ik het gevoel alsof we uit de bocht vliegen. Maar goed, we bereiken een gate en we moeten allemaal van boord af. Zij die doorgaan naar Fukuoka (wij dus ook) krijgen een speciale transit boarding pas en als we weer eenmaal door de scanners gegaan zijn mogen we na nauwelijks tien minuten wachten weer aan boord. De vlucht naar Fukuoka gaat verder voorspoedig.

In Fukuoka aangekomen met slechts een vertraging van een half uur, staan we weer in een hele lange rij bij de Japanse immigratiedienst. Hiervoor hebben we aan boord al de invulkaarten gekregen dus als we eenmaal aan de beurt zijn gaat alles vrij vlot. Dan naar de bagageband. Daar ligt mijn gedemonteerde wheely al op mij te wachten. In een snelle blik zie ik dat er twee plastic busjes die de wielen op hun plaats moeten houden, verdwenen zijn. Ik monteer de wielen dus zonder die busjes en bevestig ook de burry zodat ik met de Wheely op sleep naar de douane kan.

Hans is iets sneller dan ik en ik weet dat de douane de meest vreemde vragen zal stellen. Hoofdzakelijk informeren ze naar het reisdoel. Na Hans ben ik aan de beurt en zeg dat voor mij hetzelfde verhaal geldt. Na inname van mijn douane kaart kan ik dan ook zo doorlopen. Nu naar de uitgang op zoek naar de shuttle bus. Die brengt ons van de Internationale terminal naar terminal 1 en 2. bij de ingang van de metro. We zijn drie metrostations van ons doel af dus het is een betrekkelijk korte rit. Als we op station Gion uit de lift stappen dan staan enkele passagiers plotseling voor ons stil zodat ik nog half in de lift sta. Het probleem is dat het regent. Voor ons niet zo erg. We hoeven maar twintig meter door de regen naar ons hotel. Het Toyoko Inn hotel. Deze naam zal de komende dagen wel vaker vallen. We hebben een Bussiness twin room met twee internet aansluitingen (LAN). Maar we zijn moe dus we gaan vroeg onder de wol.

Woensdag 11 april 2012, vandaag staat in het teken van zowel de afwikkeling van het vorige reisdeel als de voorbereiding voor ons volgende traject. Er zijn enkele dingen die we geregeld willen hebben. Tijdens het ontbijt zien we dat het regent.

Afbeelding 1: Regen in Hakata-Gion

Na het ontbijt beginnen we dus maar met de administratie. Tegen de middag is het droog en gaan we eerst ergens een hapje eten. Nu ben ik gek op garnalen en ik weet dat de McDonnald's in Japan een garnalenburger op het menu heeft staan. Ik kan het dus niet laten en geniet van deze lekkernij. Als onze magen gevuld zijn gaan we op jacht. We willen voorkomen dat als we straks met vieren zijn dat we slechts om beurten kunnen internetten omdat er maar één LANkabel per kamer beschikbaar is. We zoeken dus een LAN-hub.

Afbeelding 2: Geïmproviseerde asbus voor de Wheely

Dat is niet zo moeilijk. Onze volgende missie is het repareren van de Wheely. De stukjes kunststof slang die de wielen op de juiste afstand van het frame moeten houden zijn tijdens de laatste vlucht verdwenen en daar moet iets voor in de plaats komen. Eerst meten we de omtrek van de as waar de afstandhouder overheen moet komen. Dan kunnen we de diameter uitrekenen en komen we op 13 millimeter. Nu op zoek naar een loodgieter, doe het zelf zaak of zoiets. Het is in zo'n stad niet moeilijk om een nachtwinkel of een restaurant te vinden maar een werkplaats of iets dergelijks is een stuk moeilijker. We komen bij een benzinestation waar ook autobanden vervangen worden. Ze hebben best we wat gereedschap maar geen voor ons bruikbare materialen. We dwalen wat verder totdat we in een zijstraatje een bestelwagen zien waar wat pijpen uit de achterportier steken. We gaan iets dichterbij kijken en zien dat er een loodgieter met een verstopte afvoer bezig is. Terwijl hij druk bezig is kijken wij alvast in zijn wagen of er wat bruikbaar materiaal te zien is. Er steekt een buisje van kunststof uit dat de gewenste diameter lijkt. De loodgieter heeft zijn klusje geklaard en komt naar de wagen. Wij begroeten hem en vragen of hij Engels spreekt. Hij houdt duim en wijsvinger dicht bij elkaar en zegt “a little”. Dat is voor ons voldoende en met woord en gebaar komen we er achter dat de buis die we gezien hebben inderdaad 13 millimeter is. Wij vragen of we daar twee stukjes van vier centimeter van kunnen krijgen. Hij neemt een stuk gereedschap en knipt keurig twee stukjes voor ons af. We vragen wat we er voor mogen betalen maar daar wil hij niets van weten. Lachend neemt hij afscheid van ons. In ons Toyoko Inn hotel aangekomen moet er nog wat op maat gemaakt worden maar dan is de Wheely weer helemaal gereed voor gebruik.

De rest van de dag besteden we aan voorbereiding en administratie. Sommige e-mails kunnen je uren bezig houden. Nu we vrij internet hebben moeten we daar dan ook gebruik van maken.

Het is donderdagmorgen 12 april 2012. Vandaag hebben we verschillende dingen te doen. We willen morgen niet met vuile was op stap gaan dus gaan we wassen. Verder willen we wat volume en gewicht uit onze bagage die we pas na Hirado mogelijk nodig zullen hebben, per koerier naar Hirado laten brengen. Dat is mogelijk vanaf het hotel maar we moeten het eerst verpakken en dan moet er nog een formulier worden ingevuld. Ook moet het adres in Hirado worden ingelicht dat we een doos opgestuurd hebben terwijl wijzelf pas over 18 dagen daar aankomen. Gewoon even iets regelen dus. Gelukkig zijn we hier niet voor het eerst en weten we hoe het een en ander aan te pakken.

Afbeelding 3: Gewoon invullen en het pakket is onderweg

Inmiddels is het pakket al de deur uit maar met de was gaat het minder voorspoedig. De droger is een condensdroger en dat neemt enorm veel tijd in beslag. Het wachten is dus op de droger voordat we de stad in kunnen om nog wat boodschappen te doen. Geld uit de automaat halen is hier minder makkelijk dan in Europa. De meeste ATM's (flappentappers) accepteren geen buitenlandse bankpasjes. Geen nood. Elk postkantoor heeft tenminste één ATM die wel onze bankpas accepteert.

Ondertussen is de was droog en gaan we op pad om nog wat rond te neuzen. We belanden in het Canal City winkelcentrum en daar is op een soort podium een of andere populaire groep waar enthousiaste meiden een handtekening en een foto van hun idool kunnen krijgen. Wij bekijken dit gebeuren vanaf gepaste hoogte. We wandelen wat verder en via twee hele grote warenhuizen komen we uiteindelijk terecht bij het HardRock café. Daar nemen we een biertje en eten we een hapje totdat het tijd is om Jacques op te halen vanaf het vliegveld.

O ja, even tussendoor. In Japan heeft elke gemeente een eigen putdeksel. Niet van die kleine putjes in de goot maar die grotere ronde putten. Ik zal de komende reis proberen om van elke plaats een putdeksel te fotograferen. Hier de deksel van de stad Fukuoka.

Afbeelding 4: Putdeksel van Fukuoka City

We gaan met de metro naar het vliegveld, domestic terminal en vandaar met de shuttle bus naar de Internationale terminal. We zien op de borden dat het vliegtuig juist geland is dus hoeven we niet zo gek lang te wachten totdat we Jacques zien. Na de begroeting gaan we weer terug naar het hotel. Drinken samen nog even wat en dan is het tijd om naar de kooi te gaan.

Vrijdag 13 april 2012. we zijn vroeg uit de veren en om zeven uur zitten we aan het ontbijt. Ik heb alles al ingepakt dus na het ontbijt haal ik mijn wheely op en ga alvast naar beneden een luchtje scheppen. Het is mooi weer en niet lang na mij is ook Jacques beneden. Die begint meteen foto's te maken en dat lijkt mij een goed idee dus wil ik dat ook doen. Dan merk ik dat ik mijn camera kwijt ben. Ik ga nog even terug naar de kamer maar kan hem daar niet vinden. Als ook Hans beneden is vertrekken we richting station. Het beloofd een lange rit te worden dus slaan we wat drinken en eten in. Eenmaal op het station aangekomen gaat Hans in de rij staan voor de tickets en koopt er meteen drie. Als hij zich weer bij ons voegt zegt hij dat hij toch iets duurder uit is dan op internet berekend. Al vlot komen we er achter dat we geen Local maar een Limitted Expres kaartje hebben. Dat wil dan direct ook zeggen dat we een ander reisschema zullen hebben dan we uitgezocht hebben. Het is in elk geval een veel snellere trein dus we wachten maar even af.

Het resultaat is dat we bijna twee uren eerder in Usuki zijn dan gepland. Voordeel hiervan is dat wij onze Japanse vriend Masaji san van de ferry kunnen afhalen. Als het zover is dan is Masaji san heel verbaasd. Zijn kennis van de Engelse taal is absoluut minimaal en hij moet ook weer even wennen. Hij is een regisseur in hart en nieren dus hij begint direct te organiseren. Eerst moeten we naar het gemeentehuis. Als we daar een uur zijn hebben we pas door dat het een soort briefing voor de ceremonie van morgen is. Daarna gaan we naar een andere locatie waar een lezing gehouden wordt door mevr. Trooster over de Nederlandse betrekkingen met Japan. Na deze presentatie gaan we weer naar een andere locatie waar ons een diner wordt aangeboden samen met een vijftigtal Japanse mensen die iets met de oprichting van de Japans Nederlandse uitwisselingsorganisatie te maken hebben. We hebben een hele leuke avond en naast de heerlijke visschotel was er ruim voldoende drank van Heinekens bier tot warme Saké. Zoals vaak in Azië is de party om negen uur afgelopen. Het regent niet meer maar desondanks worden we keurig naar het hotel gebracht, ondanks dat het slechts achthonderd meter lopen is.

Zo deze dag zit er weer op. Het is vermoedelijk het begin van een opeenvolging van leuke ontmoetingen. Morgen is er een herdenkingsceremonie waarover later meer.

Tot morgen.