Door Lo Liebregts
Dinsdag ochtend, 17 april 2012. Vandaag mogen we rustig uitslapen want we starten deze dag in de plaats Oita waar we ook overnachten. Pas om acht uur kom ik onze vrienden in de ontbijtzaal tegen. Zonder te haasten komen we om negen uur bij het station aan waar weer verschillende wandelaars op ons wachten. Er volgen weer wat toespraakjes waar we zelf ook aan mee doen en de voorbereiding wordt weer afgesloten met een gymnastieklesje. Niemand kijkt daar vreemd van op. Het is de normaalste zaak van de wereld dat er ergens een groepje aan het gymnastieken is. Daarna gaan we dan op pad en Hans mag weer voorop lopen.
Afbeelding 1: Onze ochtend gymnastiek
We gaan weer door de overdekte winkel galerij en slaan dan ergens links af zodat we op de juiste route komen. Vandaag gaan we dus van Oita naar Yokoku. Het is stralend mooi weer en het duurt niet lang eer dat we langs de kust aan het wandelen zijn. We volgen zoveel mogelijk de kustlijn en daarbij proberen we de hoofdweg zoveel mogelijk te volgen. Omdat we langs de rechterkant bijna steeds vrij zicht hebben, kunnen we ook zien waar we uiteindelijk naar toe moeten. Het parkoers van vandaag is bijna de gehele baai langs. We zijn dus vertrokken vanuit Oita en de volgende plaats die we aandoen in Beppu. Voordat we dat bereikt hebben zijn we wel eerst langs de ‘Apenberg’ aan de linkerkant en het aquarium en het apenhuis aan de rechterkant voorbij gegaan. We zijn vandaag met een groep van tweeëntwintig personen en onderweg komen we veel openbare toiletten tegen. Bij elk van die gelegenheden is wel iemand die daar gebruik van wil maken. Dit zorgt er voor dat het tempo er naar mijn idee wel van te lijden heeft. Ongeveer halverwege, we zijn dan in de stad Beppu kopen we onze lunch bij een convenience store en even later lunchen we in een park dat ook hier en daar wat schaduw biedt. Nadat we onze lunch gebruikt hebben gaan we weer op stap.
Nu is Beppu heel erg bekend onder de kenners als plaats met heel veel spa baden. Oftewel warm water baden. Maar daarnaast hebben ze ook heet zand baden. In dat geval wordt je gekleed in een speciaal tenue en dan ondergegraven met warm zand. Als je daar dan ligt met alleen het koppie boven de grond dan blijkt dat het erg warm is zodat je gaat transpireren als in een sauna. We hebben er zelf geen tijd voor gehad maar het lijkt me zeker de moeite waard om daarvoor eens terug te komen.
Afbeelding 2: Een warm zand bad
Wij proberen ons aan het tijdschema te houden dus gaan wij verder langs de kade in de richting van Yokoku. Na verschillende sanitaire stops komen we uiteindelijk slechts een kwartier achter op schema bij het station. Er is hier weinig ruimte, van een stationsplein is duidelijk geen sprake. De treinkaartjes automaat is nauwelijks drie stoeptegels vanaf de trottoirband. Het kost dus best wel wat moeite om een groepsfoto te maken en achteraf is gebleken dat niet iedereen er op staat. Wij Nederlanders proberen toch van iedereen persoonlijk afscheid te nemen en dat wordt door onze medewandelaars best wel gewaardeerd. Lezers die willen weten waar we nu eigenlijk precies aan het wandelen zijn kunnen dit het beste zien door de plaatsnamen in te tikken in Google Earth.
Volgens plan zouden we deze middag met de trein weer terug naar Oita gaan. Maar onze begeleider komt langs Oita en geeft ons een lift. Mooier kan je het haast niet hebben en tijdens die rit blijkt dat hij bijna onze gelopen route terugrijdt. Hij rijdt lekker door maar het duurt toch minstens 45 minuten eer hij bij ons hotel is. Ons dat realiserend, voelen we ons best wel flink dat we die afstand vandaag maar weer gedaan hebben.
Voor het diner laten we vanavond de keuze helemaal over aan Masaji-san. Die is in deze stad niet echt bekend maar hij kan behoorlijk goed Japanse karakters lezen. Dit heeft tot gevolg dat we dit keer in een echt Japans restaurantje terecht komen waar wij zelf nooit naar binnen zouden gaan. Op de menulijst staat niet een woord dat wij kunnen lezen. Zelfs de prijzen staan in het Japans. Maar wij hebben Masaji-san bij ons en ondanks dat zijn kennis van de Engelse taal ‘below basic’ is kan hij ons best wel duidelijk maken wat hij voor ons kan bestellen. Het is weer eens genieten en voldaan gaan we weer terug naar ons hotel.
Vanaf nu wordt het werken geblazen. Per kamer is er iemand de klos om de was te doen. Morgen gaan we verhuizen en we willen immers alles schoon inpakken. Hans is van de ene kamer de wasbaas en ik van de andere. Gelukkig is er direct naast de wasserette (in het hotel) een gelegenheid om via WiFi te internetten dus zitten Hans en ik tegenover elkaar aan de nieuwsbrieven te werken.
Helaas zal het niet lukken om de nieuwsbrief deze dag nog te versturen. Bijkomende handicap is dat we morgen in een tempel overnachten waar geen internet verbinding aanwezig is. Dat wil dus zeggen dat we even moeten wachten met het verzenden van deze nieuwsbrief. Maar dat geeft ons in die tempel wel wat meer gelegenheid om de atmosfeer op te snuiven. Tot na de tempelnacht.
Woensdag 18 april 2012. We worden mooi op tijd wakker in het Toyoko Inn hotel. Dat mag ook wel want vandaag is het weer een verhuisdag. Gelukkig wordt onze bagage door een supporter opgehaald en hebben we er verder weinig tot geen omkijken naar. Het zou mooi zijn als dat op elke verhuisdag zo zou zijn maar dat zal niet het geval zijn. Vandaag hebben we niet erg veel medewandelaars maar wel drie mensen die met een auto meerijden. Wij vinden het een beetje overdreven maar het zal wel goed zijn. Een van de chauffeurs is ook de vrijwilliger die onze bagage in zijn wagen heeft.
We gaan de stadje Yokoku uit en nauwelijks buiten de bebouwde kom krijgen we een lang vals plat. Zoals wij het tevoren bekeken hebben moet het vandaag een bergroute worden. Na die lange helling gaat het dan weer rustig aan naar beneden. Plotseling zie ik aan de rechterkant van de weg een vreemd huis. Het lijkt wel in de Duitse stijl. Als we naderbij komen blijkt het een sprookjeskasteel te zijn van een of ander pretpark.
Afbeelding 3: Het sprookjeskasteel
We komen in een gemeente terecht genaamd Yamaga en aan het begin staat een bord met een, naar ons idee, Nederlandse molen. Even later ontdek ik het putdeksel waarop ook een molen en een nieuwsgierig kijkende koe staat afgebeeld. Dit doet ons toch even aan ons thuisland denken.
Afbeelding 4: Het putdeksel van Yamaga met lachende koeien
Als we zo'n zeventien kilometer gewandeld hebben worden we over drie auto's verdeeld en is ons direct duidelijk waarom die mensen met de auto waren gekomen. Het wandelen voor vandaag zit er op is hun oordeel. Nu is het tijd voor sightseeing. En dat zullen we merken. Met een behoorlijke snelheid rijden we van de ene tempel naar de andere. Dikwijls moeten we daarbij hoge trappen klimmen en dan profiteren we wel degelijk van onze conditie. Hoewel ... soms staat Masaji-san uitdagend boven aan een trap op mij te wachten.
Afbeelding 5: Masaji-san staat op mij te wachten
Zo'n klim wordt dan weer rijkelijk beloond als we aan het einde van zo'n klim enkele boeddha’s uitgehouwen in een rotswand zien.
Afbeelding 6: In de rotswand uitgehouwen boeddha’s
En zo gaan we van de ene tempel naar de andere totdat we bij de Monjusenji tempel uitkomen. Hier hebben we drie jaar geleden ook een overnachting gehad en daar hebben we nog steeds prettige herinneringen aan. Ook nu worden we hartelijk begroet door de opperpriester en zijn vrouw. Deze nacht zijn we met zeven man. De vier hoofdwandelaars en de drie chauffeurs. We slapen op de tatami vloer. Tatami is een vloerdeel dat ongeveer vier centimeters dik is met een buitenlaag van een soort riet. Daarbovenop komt dan een dun matrasje en verder een dekbed en een kussen. Het klinkt mogelijk wat primitief maar wij zullen er heerlijk op slapen. Maar zover is het nog niet. Eerst mogen we om zes uur de grote bel luiden. Iedereen uit onze groep komt aan de beurt en het aantal keren dat de bel klinkt is niet van belang. Daarop aansluitend krijgen we een diner. Omdat boeddhisten geen leven doden om zelf te leven, wordt het een vegetarische maaltijd. En wat voor een. Om de vingers bij af te likken. En er zijn wel zoveel verschillende gerechten dat we het bijna niet op kunnen krijgen.
Afbeelding 7: De twee zestig jarigen vieren hun Kanreki
Aan het einde van de maaltijd zijn er enkele bedank ceremonies. Dat is nu eenmaal iets wat bij de Japanse cultuur thuis hoort. En dan gebeurt er iets bijzonders. Dit jaar worden zowel Jacques als Hans zestig jaar. Nu is het in de Japanse cultuur zo dat als iemand zestig wordt dat hij geheel in het rood gekleed wordt. Daarvoor zijn dan ook speciale cadeau dozen met deze kleding. Zoals een hoed, een jasje een handdoek en een (Japans model) onderbroek. Het toeval (?) wil dat ik zelf drie jaar geleden in deze zelfde tempel ook mijn zestig jarige ceremonie gevierd heb. De Japanse naam voor deze bijzondere viering is “Kanreki”.
Voordat we naar bed gaan krijgen we nog een video te zien over een pelgrimstocht hier in de omgeving die slechts een keer in de tien jaar gehouden wordt. Deze nacht slapen we heerlijk op onze tatami.
Donderdag 19 april 2012. Om vijf uur in de morgen zijn onze Japanse vrienden al aan het rommelen. Wij Nederlanders wachten nog een uurtje maar dan worden we tot spoed gemaand omdat we in de hoofdtempel worden verwacht waar ter onzer ere een vuurceremonie gehouden wordt.
Afbeelding 8: De vuurceremonie ter onzer ere
We zitten in een donkere tempel en de monnik begint te bidden en op een trommel te slaan. Na een tijdje steekt hij een vuurtje aan en dat wordt uiteindelijk een flinke brand. Het is indrukwekkend en het zou ook voor onze gezondheid goed moeten zijn. Als de brandstapel bijna op is wordt de ceremonie beëindigd en gaan we weer naar de hoofdtempel voor het ontbijt. Ook nu is het weer een flinke vegetarische maaltijd. Na die maaltijd nemen we afscheid van de hoofdpriester en gaan we naar buiten om de berg meteen achter de tempel te beklimmen. Zowel Jacques als ik hebben last van hoogtevrees en haken op tijd af. Slechts drie mensen van onze groep bereiken de top. Als zij na de afdaling weer bij ons zijn vertrekken we met een auto naar een plaats waar ook onze andere medewandelaars zijn. We starten onze wandeling maar we merken dat onze begeleiders totaal geen haast hebben. We komen in een straat terecht waar alles in de stijl van de jaren zestig is.
Afbeelding 9: Ook Japanse auto's uit de jaren zestig
We bezoeken haast elk winkeltje en daarna gaan we weer echt op stap. Reeds na ongeveer negen kilometer blijkt dat we ons dagdoel bereikt hebben. We zijn nu in de plaats Usa en we worden met onze bagage naar ons hotel in Nakatsu gebracht. We overnachten weer in een Toyoko Inn hotel en dit is een van de moderne hotels. Ook de kamers zijn net iets groter en comfortabeler.
Vrijdag 20 april 2012. Vandaag moeten we met de trein terug naar de plaats Usa. De trein vertrekt al om negen minuten voor zeven dus we moeten op tijd aan het ontbijt en daarna naar het station. Even snel een kaartje van 450 Yen en dan naar het perron. Als de trein het station binnen komt rollen zit hij overvol. Gelukkig moeten de meeste mensen er op dit station uit en vinden we alle vier een zitplaats. De rit duurt zesentwintig minuten en op het station staat al een dagwandelaarster op ons te wachten. Tegen de tijd dat het negen uur is zijn er zeven lokale wandelaars en met ons vieren zijn we met elf wandelaars. Een van de lokale wandelaars is onze gids en hij heeft een planning gemaakt in blokken van ongeveer vijf uren.
Afbeelding 10: Wandelen in de regen
Helaas regent het zachtjes maar net genoeg om nat van te worden. Bij de eerste de beste convenience store koop ik een inschuifbare paraplu. We maken een lekker tempo maar het landschap is erg eentonig. Het horizontale zicht is niet zo geweldig en we passeren alleen maar graanvelden en langs het voetpad staan erg veel bloemen.
Afbeelding 11: Het familie restaurant
We gebruiken onze lunch in een soort familie restaurant en na een uurtje zijn we weer op stap. Na ongeveer vier kilometer komen we bij de woning van onze gids aan. Zijn vrouw heeft in de tuin wat zitgelegenheid gemaakt en er staan zowel koude als warme thee klaar. We blijven hier ongeveer twintig minuten en dan gaan we weer op stap voor onze laatste etappe. Om precies kwart voor vier komen we bij het station van Nakatsu aan. We maken wat groepsfoto's en nemen afscheid van onze begeleiders. Morgen passeren we de prefectuurgrens en krijgen we ook andere begeleiders.
Afbeelding 12: Het putdeksel van de stad Nakatsu
No comments:
Post a Comment